《次韵李十七僧宜见过兼简杜思诚》拼音

宋代周行己

yùnshísēngjiànguòjiānjiǎnchéng--zhōuxíng

kǎnlǎnyóuzisuì怀huáibǎiyōukùnruòyuánwèigānchuítóu

zhìyùngāngjiéjìnhéngqīngqiūshìdàoliángshàhuángyóu

rénqíngzēngyuǎnyánxiào怀huáimáoyǒudàomǐnnéngxiōngxiōng

qióngdāngzhìjiānzhúshàngōuyǒujiāoyǒushānyángchóu

xiǎngwénhuìxīnxiūxīnxiūyuèxiánshísuìqiú

zilàngchīgòujìngpáopáoyuánzáoshìfāngruìzhīxiāngmóu

fāngwàishìfànruòzhōudōng西nánběiyōuyóu

zhìyuànsuíméikuìqiánxiūjiàyánguīláishānhánliú

báokǒushízhǎnzhǎnfēimóutàiyǎngmíngyuèrěnzuòxúnchángliú

周行己简介

唐代·周行己的简介

温州永嘉人,字恭叔,号浮沚。哲宗元祐六年进士。师事程颐。徽宗崇宁中,官至太学博士。后为齐州教授,发明中庸之旨,邑人始知有伊洛之学。大观三年,罢归,筑浮沚书院以讲学。宣和中,除秘书省正字。有《浮沚集》。

...〔 ► 周行己的诗(155篇)