《六月上浣陪王元勃舍人携客游青原山周秀实通判作韵语纪一时胜集奉次元韵》拼音

宋代王庭圭

liùyuèshànghuànpéiwángyuánshěrénxiéyóuqīngyuánshānzhōuxiùshítōngpànzuòyùnshíshèngfèngyuányùn--wángtíngguī

使shǐjūncóngqiānjīngqúntōuqiányánjiéjiādàosēnshémáo

biéjiàgōngyánguāzàohuàměipángāoxuānyíngōuzhàochuāng

guāngàishíshèngqiūmínluózhòngxīngxúnwènjiàzuòmeshēng

kòushānzhōngrényóuzhīàncányángxiàfēngdǐngǎiqiàn

míngchūxiūzhúchēzhuǎnpíngyuándēnglínbēiwǎngduōmíngxián

jiāngyánrénpǐnshèngliúshuǐjiànjiànzhōngkāntǐng

bīnsuítàishǒufēngliúbǎiniánshānjiānliújuéchàngshízhěnhéngchuān

王庭圭简介

唐代·王庭圭的简介

(1080—1172)宋吉州安福人,字民瞻,号卢溪。徽宗政和八年进士。为茶陵丞,有能政。高宗绍兴中,胡铨上疏乞斩秦桧等,谪新州,庭圭独以诗送行。绍兴十九年,坐讪谤编管辰州。桧死,许自便。孝宗即位,除国子监主簿。乾道中除直敷文阁。博学兼通,工诗,尤精于《易》。有《卢溪集》、《易解》、《沧海遗珠》等。

...〔 ► 王庭圭的诗(515篇)