《纳凉联句》拼音

唐代韩愈

liánglián--hán

xiàoyáofēngwēiwēijìnqiūshuòmèngjiāo

jīnróushànghuǒlǎohòuzhuóhán

yánguāngliúsǒngsǒnggāoyúnzhuóhán

shǎnhóngjīngyòuqiúníngchìsǒngshānyuèlínkǒngfénshāoěrjǐngchánzhuómèngjiāo

yǎngshījiāotàifēishíjiébīngbáohuàdèngqiěduōbēnchéngquèmèngjiāo

dàozhěshuízikòushāngzhěpāngtuógǎnránmíngyuèzhuó..mèngjiāo

jiāyuàngǒuwèicóngqiánxīnkōngmiǎnmiǎoqīngqiānhuízuòlěnghuánzàisānmèngjiāo

fán怀huáiquèxīngxīnggāoháizhuōzhuōmèngjiāo

lóngshěnzhǔlínniúchuǎnshénfénjiǎochánfánmíngzhuǎnzàozhuóhán

zhòuyíngshíànfánxiāoruìxuèdānchīyànchǐzhǎngwwMMjuànháizhuōhán

xìngjiāpéngyīnhuájuéqīngyíngwéndiànshīdàngǎngānguāzhuóhán

kuàngníngjìnghuàluògònghánménhàoruòzǎnhán

sǎokuānyánxiānbiāolěngxiāngzhuōfěishízhāilínzhēnpánxiáokuìqínoobb..hán

kōngtángyānliúpínzhuànxiūchuòhán

yīnqínxiāngquànmiǎnzuǒyòujiālóngzhuójiǎyǒngshuāngxíngzhēngqiányàobīngshuòmèngjiāo

wēiráncǎogēnxiǎngxiānbèishīqíngjuégǎnshuāibēijiùgǎigōngchěngxīnmàomèngjiāo

shuíyánbìnpénglǎoyóujiāngxīnxuéwēiyángǎnpíngxiǔqīngmèngjiāo

qīngyúnnánjìnhuángréngzhuó..wèinéngyǐnyuānquánzhìjiàofāngyàomèngjiāo

zikuíjiētúnzhídàobàixiéjìngzhuōmóushāngqiǎozhuóhán

yánfēnyūnshíxíngluòquèxiāoxiàyóushénnüèqiūgèngshùhán

jūnyánjūnshǒuyóunuòjīnláixīnēnshùjiànfǎn鸿hónghán

xiángyóushèngbǎoshāngquèwēixínghuáizhèngyánmiǎnōhán

chēhuòtóngjiǔláoxīngòngshuò..wéiyōujiānkuǎigǎnwàngshìwéihán

zhìqiějūnwèizhuīzuóhán

韩愈简介

唐代·韩愈的简介

韩愈

韩愈(768~824)字退之,唐代文学家、哲学家、思想家,河阳(今河南省焦作孟州市)人,汉族。祖籍河北昌黎,世称韩昌黎。晚年任吏部侍郎,又称韩吏部。谥号“文”,又称韩文公。他与柳宗元同为唐代古文运动的倡导者,主张学习先秦两汉的散文语言,破骈为散,扩大文言文的表达功能。宋代苏轼称他“文起八代之衰”,明人推他为唐宋八大家之首,与柳宗元并称“韩柳”,有“文章巨公”和“百代文宗”之名,作品都收在《昌黎先生集》里。韩愈在思想上是中国“道统”观念的确立者,是尊儒反佛的里程碑式人物。

...〔 ► 韩愈的诗(354篇)