《谢御书飞白扇子歌》拼音

唐代胡宿

xièshūfēibáishànzi--宿

shènghuángduōcáiduōbāoyúnzàoshūtǎnránzhìzuòmóuxīnghuànyǒuwénzhāngbēntiān

tàizōngfēibáishéntángbiāoshìbǎoxuézàojīngshèngshénsūnzhīshàn

wànbiǎoquánnéngsānrénchéngzhìzhìjīnzhùfèngyányīnwǎngniánjiēmíngtángmén

lónglínjiǎoyǎnbáifèngchìxíngjiāngfānhuìliáomiǎojiànliùshūsuìlùn

rényuánmiàoduōzhēnbǎnghànhuīcháohūntiāngōngchángchìliùdīngzàizàichùchùxiángyāntún

ěryīngdāoshìqīngqièlánměisuìféngjiājiéjiāorénhǎizhībīngxiāogōnggōngtiānshàngcáiwánxuě

lúnbǎoshàzhēnhuáfànshénháojīngjuéfēnbáolíngzhīdànruòqīngyúnchū

miǎnlìngchángshìdēngchuángjiùjiàngwángrénbānruìzháfēngguāngxìngmíngchénbàishǒuhuānqiěróng

yángyánshànzhāojuànānmínzhāngshèngqíngjiǔméncáichuánmiàochūsān殿diànjuéxūnfēngshēng

biāozhāngyǒukuìcān鸿hóngshuòshìcǎonéngshèngmíngduǎnjǐnxíngróngměiwēizhìliáosòngtànshēng

胡宿简介

唐代·胡宿的简介

胡宿

胡宿(九九五~一○六七),字武平,常州晋陵(今江苏常州)人。仁宗天圣二年(一○二四)进士。历官扬子尉、通判宣州、知湖州、两浙转运使、修起居注、知制诰、翰林学士、枢密副使。英宗治平三年(一○六六)以尚书吏部侍郎、观文殿学士知杭州。四年,除太子少师致仕,命未至已病逝,年七十三(《欧阳文忠公文集》卷三四《胡公墓志铭》)。他在北宋仁宗、英宗两朝为官,位居枢密副使,以居安思危、宽厚待人、正直立朝著称,死后谥文恭。

...〔 ► 胡宿的诗(124篇)