《上枢密韩公、工部尚书胡公》拼音

宋代李清照

shàngshūhángōnggōngshàngshūgōng--qīngzhào

sānniánliùyuètiānzishìcháojiǔ

níngliúwàngnányúnchuíběishòu

wénruòyuēyuèqúnhòu

xiánníngbànqiānyùnyángjiǔ

lēiyànránmíngzhǒngjīnchéngliǔ

chúnxiàochénshíshuāngbēi

gēngshěròu便biànchēzàizhī

fēisuǒchén

shuídāngjiāngmìnghòubēi

yuèqiānyuēchénxiàsuǒzhī

zhōngcháorénchūnguānyǒuchāng

shēnwèibǎixíngwànrénshī

jiāyòujiànzhōngwèizhèngyǒunièkuí

xiōngwèiwángshāngfānzūnzi

dǎnjiāngmìnggōngsuǒ

gōngbàishǒushǒushòumìngbáichí

yuēchéngǎnnánděngshí

jiārénānmóuzi

yuànfèngtiānlíngyuànfèngzōngmiàowēi

jìngchízhàozhíhuánglóngchéng

dāndìngsǎngshìzidāngláiyíng

rénjūnfāngshìxìnkuángshēngxiūqǐngyīng

huòquǎnxuèjiétiānméng

gōngqīngrénsuǒnánmóutóngxiéxīnzhìān

tuōbèihànēnnuǎndàoshuǐhán

huángtiānjiǔyīnhòu湿shīshìwèihuífēngshì

chēshēnglínlínxiāoxiāozhuàngshìnuògǎn

yánxuètóushūgànshì

cóngláixìnglángbèiyōngshāng

zhōngjiǎshíwénchǔchéngchéngqiánpíngliáng

kuíqiūjiànfēihuāngchéngqīngtánshìshēng

chéngyóuxiáohánguānchūwèimíng

qiǎojiàngcéngchūchúráozhīyánhuòyǒu

suízhūzhǐxiāngguānxīnxìn

língguāngsuīzàiyīngxiāoxiāocǎozhōngwēngzhòngjīnruò

mángshàngzhǒngsāngcánwénbǎochéngguō

jiāshēngwèixiàmínggāorénshù

dāngshíxiàzòngtánshíyóurénhuīhànchéng

zisūnnánjīnniánpiāoliúsuìliúrén

jiāngxuèlèishāndōngshānhuài

李清照简介

唐代·李清照的简介

李清照

李清照(1084年3月13日~1155年5月12日)号易安居士,汉族,山东省济南章丘人。宋代(南北宋之交)女词人,婉约词派代表,有“千古第一才女”之称。所作词,前期多写其悠闲生活,后期多悲叹身世,情调感伤。形式上善用白描手法,自辟途径,语言清丽。论词强调协律,崇尚典雅,提出词“别是一家”之说,反对以作诗文之法作词。能诗,留存不多,部分篇章感时咏史,情辞慷慨,与其词风不同。有《易安居士文集》《易安词》,已散佚。后人有《漱玉词》辑本。今有《李清照集校注》。

...〔 ► 李清照的诗(84篇)